باران عشق شدت گرفت و همه چتر هایشان را گشودند و فقط دخترکی با لبخند نمکینش زیر باران ایستاده بود و چشم های شیشه ایش را به اشک های درشت آسمان دوخته بود...

 

دستان کوچکش را زیرباران گرفته و پنجره ی قلبش را رو به خدا گشوده بود.دانه های سرد باران قلب پاکش را میشست.فرشتگان خدا با قطرات آسمانی بر انگشتان ظریف وکوچکش بوسه میزدند.و مردم چه ساده لوحانه به او مینگریستند.عجیب است...در این میان یکی گفت:"بیچاره...زیر باران خیس شده!"

دخترک سرمستانه خندید و در دل گفت:"بیچاره ها...بی خبر از عشق خداوند که بر سرشان میریزد تنشان را زیر این چتر ها و روحشان را زیر چتر هایی سیاه و سخت پنهان کرده اند!!!"

زیر آن باران سرد ودرکنار مردمانی سردتر از باران شکوفه های صورتی لبخند برلبان دخترک جوانه زد و صدای شادی پرندگان در قلبش طنین انداخت...

او میخندید ،میدوید ،بلند بلند باخدایش حرف میزد.وهمه اورا دخترکی بی نوا و عجیب میپنداشتند،ناآگاه از اینکه همه ی آنها در آغوش غفلتند!آن ها همه همه عجیب و بی نوا بودند!!!

و چه تلخ چیز های طبیعی برایمان این چنین عجیب میشود...

این فقط دخترک بود که معنای عمیق زندگی را فهمید.زندگی آهنگ ضرب گرفتن قطرات باران بر طبل بزرگ روح است...

او فهمید که صدای نم نم باران بر روح بزرگش صدای تپش های قلب زندگیست...!

 

نظرات شما عزیزان:

---